Post by Annette on Jun 6, 2004 12:26:59 GMT -5
Het toneel is fel verlicht, Katarina (Ariane Schluter) loopt rokend over het toneel, totdat er, vergezeld door een rustig muziekje met strand- en vogelgeluiden een papieren, gevouwen witte vogel naar beneden komt 'vliegen'. Katarina pakt de vogel vast, kijkt er vertedert naar, waarna ze een aansteker pakt en de vogel in brand steekt.
Deze tegenstelling van liefde/haat loopt door de hele voorstelling heen. De liefde tussen Katarina en Frank (Gijs Scholten van Aschat) is vastgelopen en zij kunnen elkaar enkel nog beledigen om elkaar te bereiken. En elkaar beledigen is wat ze doen. Constant. Er wordt dan ook letterlijk gezegd: "Ik hou van je, maar vind je niet aardig"
De dag voordat Franks moeder bijgezet zal worden, zij is onlangs overleden en gecremeerd waarna Frank de urn met zijn moeders as in een plastic zak door het huis vervoerd, wachten Katerina en Frank op de komst van de broer van Frank en zijn vrouw. Deze zeggen echter af, waarna Katarina en Frank besluiten de benedenburen uit te nodigen. Jenna (Marie-Louise Stheins) en Tomas (Roef Ragas); op het eerste oog een perfect stel, maar ook tussen hen blijken de nodige problemen te zijn. De avond vordert en alle vier de personages blijken anders te zijn dan zij doen voorkomen. En allen zijn ze op zoek naar liefde en warmte, maar ook naar oplossingen voor hun angst, hun verlatenheid en verlangens.
Het thema van de voorstelling is al eeuwenoud; de haat-liefde verhouding en de problemen die hierbij komen kijken. In Demonen wordt het echter allemaal vrij ver gedreven. Met name Katerina en Frank proberen elkaar al vanaf het eerste moment zo hard mogelijk te kwetsen, maar ook Jenna en Tomas blijken niet onschuldig. Hoe verder de avond vordert, hoe meer beide koppels in feite in de problemen komen. En dat de rotzooi steeds groter wordt, wordt ook duidelijk in het decor; in het begin stond alles mooi geordend, uiteindelijk is het één grote chaos.
De voorstelling Demonen van het Nationale Toneel moet het voor mijn gevoel hebben van de acteurs. Met name Gijs Scholten van Aschat is subliem in zijn vertolking van Frank. Hij geeft het personage iets schizofreens, hij wisselt per minuut van humeur en gedachtegang, en ondanks dat hij uitspraken maakt en handelingen doet die te ver gaan, komt er toch een soort van sympathie op voor deze man. Hij zit gevangen in zijn eigen 'gebroken' wereld.
Naast Gijs Scholten van Aschat valt ook Marie-Louise Stheins erg op. Bij haar eerste opkomst lijkt zij een onhandig, naïef persoon, het type dat veel praat maar weinig zegt. Marie-Louise spreekt dit uit met haar manier van spreken, maar ook haar blikken en hele houding. Ook hieruit spreekt duidelijk de transformatie die zij ondergaat in de loop van het stuk. Dit is nogal een omslag, maar toch blijft het personage geloofwaardig, je gaat er gemakkelijk in mee.
Ten slotte Roef Ragas en Ariane Schluter. Beiden geloofwaardig in hun spel en spraak, maar toch lijkt het alsof zij het onderspit delven ten opzichte van de andere 2 acteurs. Aan de tijd die ze op het toneel staan ligt het niet, want Ariane is vaker onstage dan Marie-Louise. Wellicht komt het door het feit dat Frank en Jenna uitgesprokenere personages zijn, dat zij beter blijven hangen. Want alle vier de acteurs zetten hun personages prima neer en daar kan het dus niet aan liggen.
Hoewel de voorstelling het moet hebben van de tekst, welke overigens erg snel en goed geschreven is, doet een ander element voor mijn gevoel afbreuk aan het geheel. In sommige opzichten gaat het stuk net iets te ver. En dat gevoel lag niet bij mij alleen. Overal in de zaal hoorde je bij bepaalde stukken het publiek geschokt reageren. Natuurlijk is shockeren waarschijnlijk een van de doelen van Johan Doesburg (regie) geweest, maar wanneer Frank de urn met de as van zijn moeder over Katarina heen leeg gooit, gaat dat gewoon te ver. Shockeren had ook op een andere manier gekund.
Afgezien van het feit dat de voorstelling naar mijn idee op sommige momenten net de ver ging, is het zeker een geslaagde voorstelling. Voortreffelijke acteurs maken door middel van een eeuwenoude tegenstelling duidelijk dat de maatschappij en de mens in feite nog niet veranderd is. Nog steeds zit de mens in de knoop met zichzelf, zoekt hiervoor oplossingen bij anderen, om ze tegelijkertijd af te branden en de schuld te geven.
www.nationaaltoneel.nl
Deze tegenstelling van liefde/haat loopt door de hele voorstelling heen. De liefde tussen Katarina en Frank (Gijs Scholten van Aschat) is vastgelopen en zij kunnen elkaar enkel nog beledigen om elkaar te bereiken. En elkaar beledigen is wat ze doen. Constant. Er wordt dan ook letterlijk gezegd: "Ik hou van je, maar vind je niet aardig"
De dag voordat Franks moeder bijgezet zal worden, zij is onlangs overleden en gecremeerd waarna Frank de urn met zijn moeders as in een plastic zak door het huis vervoerd, wachten Katerina en Frank op de komst van de broer van Frank en zijn vrouw. Deze zeggen echter af, waarna Katarina en Frank besluiten de benedenburen uit te nodigen. Jenna (Marie-Louise Stheins) en Tomas (Roef Ragas); op het eerste oog een perfect stel, maar ook tussen hen blijken de nodige problemen te zijn. De avond vordert en alle vier de personages blijken anders te zijn dan zij doen voorkomen. En allen zijn ze op zoek naar liefde en warmte, maar ook naar oplossingen voor hun angst, hun verlatenheid en verlangens.
Het thema van de voorstelling is al eeuwenoud; de haat-liefde verhouding en de problemen die hierbij komen kijken. In Demonen wordt het echter allemaal vrij ver gedreven. Met name Katerina en Frank proberen elkaar al vanaf het eerste moment zo hard mogelijk te kwetsen, maar ook Jenna en Tomas blijken niet onschuldig. Hoe verder de avond vordert, hoe meer beide koppels in feite in de problemen komen. En dat de rotzooi steeds groter wordt, wordt ook duidelijk in het decor; in het begin stond alles mooi geordend, uiteindelijk is het één grote chaos.
De voorstelling Demonen van het Nationale Toneel moet het voor mijn gevoel hebben van de acteurs. Met name Gijs Scholten van Aschat is subliem in zijn vertolking van Frank. Hij geeft het personage iets schizofreens, hij wisselt per minuut van humeur en gedachtegang, en ondanks dat hij uitspraken maakt en handelingen doet die te ver gaan, komt er toch een soort van sympathie op voor deze man. Hij zit gevangen in zijn eigen 'gebroken' wereld.
Naast Gijs Scholten van Aschat valt ook Marie-Louise Stheins erg op. Bij haar eerste opkomst lijkt zij een onhandig, naïef persoon, het type dat veel praat maar weinig zegt. Marie-Louise spreekt dit uit met haar manier van spreken, maar ook haar blikken en hele houding. Ook hieruit spreekt duidelijk de transformatie die zij ondergaat in de loop van het stuk. Dit is nogal een omslag, maar toch blijft het personage geloofwaardig, je gaat er gemakkelijk in mee.
Ten slotte Roef Ragas en Ariane Schluter. Beiden geloofwaardig in hun spel en spraak, maar toch lijkt het alsof zij het onderspit delven ten opzichte van de andere 2 acteurs. Aan de tijd die ze op het toneel staan ligt het niet, want Ariane is vaker onstage dan Marie-Louise. Wellicht komt het door het feit dat Frank en Jenna uitgesprokenere personages zijn, dat zij beter blijven hangen. Want alle vier de acteurs zetten hun personages prima neer en daar kan het dus niet aan liggen.
Hoewel de voorstelling het moet hebben van de tekst, welke overigens erg snel en goed geschreven is, doet een ander element voor mijn gevoel afbreuk aan het geheel. In sommige opzichten gaat het stuk net iets te ver. En dat gevoel lag niet bij mij alleen. Overal in de zaal hoorde je bij bepaalde stukken het publiek geschokt reageren. Natuurlijk is shockeren waarschijnlijk een van de doelen van Johan Doesburg (regie) geweest, maar wanneer Frank de urn met de as van zijn moeder over Katarina heen leeg gooit, gaat dat gewoon te ver. Shockeren had ook op een andere manier gekund.
Afgezien van het feit dat de voorstelling naar mijn idee op sommige momenten net de ver ging, is het zeker een geslaagde voorstelling. Voortreffelijke acteurs maken door middel van een eeuwenoude tegenstelling duidelijk dat de maatschappij en de mens in feite nog niet veranderd is. Nog steeds zit de mens in de knoop met zichzelf, zoekt hiervoor oplossingen bij anderen, om ze tegelijkertijd af te branden en de schuld te geven.
www.nationaaltoneel.nl